Σχιζοειδής λογοτεχνία

[ian]

Ανίκανος να ζω με τους ανθρώπους, να μιλήσω. Πλήρης βύθιση στον εαυτό μου, στη σκέψη για τον εαυτό μου. Απαθής, ανόητος, φοβισμένος. Δεν έχω τίποτα να πω σε κανέναν - ποτέ.

- Franz Kafka

[ian]

αυτό το κομμάτι μου δεν χωράει πουθενά
καθώς οι άλλοι άνθρωποι βρίσκουν πράγματα
να κάνουν
με το χρόνο τους
μέρη να πάνε
ο ένας με τον άλλον
πράγματα να πουν
ο ένας στον άλλον

δεν είμαι
σαν τους άλλους ανθρώπους
οι άλλοι άνθρωποι
είναι σαν τους άλλους ανθρώπους

όλοι είναι ίδιοι:
ενώνονται
συναναστρέφονται
συνωστίζονται
είναι πρόσχαροι και ευχαριστημένοι
κι εγώ
καίγομαι στην κόλαση.

- Charles Bukowski - Burning in hell

[ian]

Εμιλ Σιοραν - Πνιγμένες σκέψεις

[ian]

Η απομόνωση με έχει πλάσει κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή της. Η παρουσία ενός άλλου προσώπου - οποιουδήποτε προσώπου - επιβραδύνει αμέσως τη σκέψη μου και ενώ για έναν κανονικό άνθρωπο η επαφή με τους άλλους είναι ένα ερέθισμα για να εκφραστεί πνευματικά, για μένα είναι αντιερέθισμα, αν αυτή η λέξη είναι γλωσσολογικά επιτρεπτή. Όταν είμαι μόνος μου, μπορώ να σκεφτώ κάθε είδους έξυπνες παρατηρήσεις, να επιστρέψω σε όσα κανείς δεν είπε και να λάμψω από πνευματώδη κοινωνικότητα με κανέναν. Αλλά όλα αυτά εξαφανίζονται όταν αντιμετωπίζω κάποιον κοντά μου: Χάνω τη νοημοσύνη μου, δεν μπορώ πλέον να μιλήσω και μετά από μισή ώρα νιώθω κουρασμένος. Ναι, μιλώντας με ανθρώπους με κάνει να νιώθω σαν να κοιμάμαι. Μόνο οι φανταστικοί φίλοι μου, μόνο οι συνομιλίες που έχω στα όνειρά μου είναι πραγματικά αληθινές και ουσιαστικές και σε αυτές η νοημοσύνη λάμπει σαν μια εικόνα στον καθρέφτη. Η απλή σκέψη του να έρθεις σε επαφή με κάποιον άλλο με κάνει να νιώθω νευρικός. Μια απλή πρόσκληση για δείπνο με φίλο προκαλεί μια αγωνία σε μένα που είναι δύσκολο να καθοριστεί. Η ιδέα οποιασδήποτε κοινωνικής υποχρέωσης - να παρακολουθήσω μια κηδεία, να ασχοληθώ με κάποιον για μια επαγγελματική υποχρέωση, να πάω στο σταθμό για να περιμένω κάποιον που γνωρίζω ή δεν γνωρίζω - η ίδια η ιδέα διαταράσσει τις σκέψεις μου για μια ολόκληρη μέρα και μερικές φορές αρχίζω να ανησυχώ από την προηγούμενη νύχτα και κοιμάμαι άσχημα. Όταν συμβαίνει, η φοβερή συνάντηση είναι εντελώς ασήμαντη, δεν δικαιολογεί κανένα άγχος μου, αλλά την επόμενη φορά δεν είναι διαφορετική: ποτέ δεν μαθαίνω να μαθαίνω.

- Fernando Pessoa

[ian]

Είμαι κάτι που ήταν. Δεν είμαι ποτέ όπου αισθάνομαι ότι είμαι και αν αναζητήσω τον εαυτό μου, δεν γνωρίζω ποιος με αναζητά. Η πλήξη μου με τα πάντα με έχει παραλύσει. Αισθάνομαι εξορισμένος από την ψυχή μου.

- Fernando Pessoa

[ian]

Νευρικές καταστάσεις του χειρότερου είδους με ελέγχουν χωρίς σταματημό. Ό,τι δεν είναι λογοτεχνία, με ενοχλεί και το μισώ. Δεν έχω την ικανότητα για οικογενειακή ζωή εκτός από, στην καλύτερη περίπτωση, ως παρατηρητής. Δεν έχω καμια οικογενειακή αίσθηση και οι επισκέπτες με κάνουν να αισθάνομαι σχεδόν σαν να δέχομαι κακόβουλη επίθεση.

- Franz Kafka

[ian]

Είναι ευγενές να είσαι ντροπαλός, ένδοξο να μην ξέρεις να δρας, υψηλό να μην είσαι φτιαγμένος για τη ζωή. Μόνο η Πλήξη που είναι απομάκρυνση και η Τέχνη που είναι περιφρόνηση χρυσώνουν με κάτι που μοιάζει με ικανοποίηση τη ζωή μας. Φωσφορισμοί που γεννάει η σήψη μας, είναι τουλάχιστον ένα φως στα σκοτάδια μας. Μόνο η θεμελιώδης δυστυχία και η καθαρή πλήξη των αδιάκοπων δυστυχιών είναι εραλδικές, όπως και οι απόγονοι μακρινών ηρώων.
Είμαι ένα πηγάδι χειρονομιών που ούτε καν μέσα μου δεν πραγματοποιήθηκαν, λέξεων που δεν σκέφτηκα καν να τις βάλω στην καμπύλη των χειλιών μου, ονείρων που ξέχασα να τα ονειρευτώ μέχρι τέλους. Είμαι τα ερείπια χτισμάτων που δεν υπήρξαν ποτέ τίποτα πέρα από αυτά τα ερείπια, που κάποιος βαρέθηκε καθώς τα 'χτιζε να σκεφτεί αυτά που έχτιζε.
Να μην ξεχνάμε να μισούμε αυτούς που απολαμβάνουν γιατί απολαμβάνουν, να περιφρονούμε αυτούς που είναι εύθυμοι γιατί εμείς δεν ξέρουμε να είμαστε εύθυμοι σαν εκείνους... Αυτό το ψεύτικο όνειρο, αυτό το αδύναμο μίσος δεν είναι τίποτε άλλο από το χοντροκομμένο και λερωμένο από το χώμα βάθρο πάνω στο οποίο υπάρχει και υψώνεται μεγαλοπρεπές και μοναδικό, το άγαλμα της Πλήξης μας, σκοτεινή μορφή που ένα ανεξιχνίαστο χαμόγελο σκιάζει αόριστα με μυστικά.
Ευλογημένοι όσοι δεν εμπιστεύονται τη ζωή τους σε κανέναν.

- Fernando Pessoa

[ian]

Ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Ήμουν σ’ένα δωμάτιο. Έφτασα στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Υπήρξα καταθλιπτικός. Αισθάνθηκα κατά καιρούς φριχτά- φριχτά για τα πάντα -, όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι κάποιο άλλο πρόσωπο θα μπορούσε μπαίνοντας στο δωμάτιο να γιατρέψει τις αναποδιές μου…Ή ένα πλήθος ανθρώπων θα μπορούσε να μπει στο δωμάτιο και να κάνει το ίδιο. Με άλλα λόγια, η μοναξιά είναι κάτι που ποτέ δεν μ’ενόχλησε κι ούτε με απασχόλησε ως ζήτημα, αφού ανέκαθεν είχα αυτήν την τρομερή επιθυμία για απομόνωση.

Υπήρξαν στιγμές που βρισκόμουν σε κάποιο πάρτι σ’ένα στάδιο γεμάτο ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν για κάτι, κι εγώ, μέσα σε τόσο κόσμο, ένιωθα την μοναξιά. Αντιγράφω τον Ίψεν:” Οι δυνατότεροι άντρες είναι και οι πιο μοναχικοί…”. Ποτέ δεν σκέφτηκα: “Λοιπόν, μια όμορφη ξανθιά θα έρθει εδώ, θα μου κάνει ένα καλό γαμήσι, θα μου χαϊδέψει λίγο τ’αρχίδια μου και θα αισθανθώ καλά…” Όχι αυτό δεν βοηθάει…

Ξέρεις έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και τα πλήθη ξεχύνονται στους δρόμους και στα μπαρ. “Είναι Παρασκευή βράδυ, τι θα κάνεις απόψε; Απλώς θα μείνεις μέσα;” Λοιπόν, ναι. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω. Είναι μια ηλιθιότητα. Ηλίθιοι άνθρωποι, συναναστρέφονται με ηλίθιους ανθρώπους. Άφησε τους να ηλιθιοποιούνται μόνοι τους. Ποτέ δεν αγχώθηκα μ’αυτό το ζήτημα. Να τρέχω έξω μες στη νύχτα. Κρυβόμουν σε μπαρ, γιατί δεν ήθελα να κρύβομαι σε εργοστάσια. Αυτό είναι όλο. Συγγνώμη για τα εκατομμύρια ανθρώπων, όμως ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Μου αρέσει ο εαυτός μου. Είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος διασκέδασης που έχω. Ας πιούμε περισσότερο κρασί.

Charles Bukowski